Wójt Gminy Kąkolewnica informuje, iż została sporządzona Gminna Ewidencja Zabytków Kąkolewnica, zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. z późn. zm. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( 162, poz. 1569) i ma formę zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych i kart stanowisk archeologicznych. Opracowanie Gminnej Ewidencji Zabytków sporządzone zostało na podstawie wykazów zabytków ruchomych i stanowisk archeologicznych wyznaczonych i pozytywnie zaopiniowanych, przez Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Lublinie, Delegatura w Białej Podlaskiej.

w sprawie wykazu zabytków wpisanych do rejestru zabytków nieruchomych województwa lubelskiego i do rejestru zabytków archeologicznych województwa lubelskiego. 2 - parku. 4. OLCHOWIEC OLCHOWIEC „dwór i park (o pow. wskazanej w dec.), w gran. wg zał. planu” A/1194 W archiwum WUOZ Lublin Delegatura w Chełmie karty

Przejdź do treściPrzejdź do menu Tryb domyślny Tryb nocny Kontrast AA AA AA Widok Stały układ Szeroki układ Rozmiar czcionki A- A A+ Szukaj... Strona głównaUrząd GminyRada GminyPrawo lokalneJednostki organizacyjne Strona serwisu internetowego Informacja dla głuchoniemych Facebook BIULETYN INFORMACJI PUBLICZNEJUrzędu Gminy Legnickie Pole Jesteś tutaj: Informacja publiczna > Rejestry i ewidencje > Gminna Ewidencja Zabytków Drukuj E-mail Załączniki Tytuł Typ Rozmiar Dodany przez Gminna Ewidencja Zabytków pdf MB Marcin Matyja Metryczka Szczegóły Wytworzony przez: Gmina Legnickie Pole (Gmina Legnickie Pole) Udostępniony: 10 luty 2022 Historia zmian Opis zmian Data Osoba Porównaj Artykuł został utworzony. Dodane załączniki Gminna Ewidencja Zabytków czwartek, 10 luty 2022 10:46 Marcin Matyja Komunikaty Informacja o pracy w Wigilię 2019 r. Informacja o pracy w dniu r. Popularne Informacja o pracy w Wigilię 2019 r. Informacja o pracy w dniu r. - - Postanowienie nr 13/2020 Komisarza Wyborczego w Legnicy w sprawie zwołania pierwszego posiedzenia Gminnej Komisji Wyborczej w Legnickim Polu Informacje podstawowe Burmistrz Miasta i Gminy w Jabłonowie Pomorskim informuje, że w ustawie „Ochrona Zabytków i opiece nad zabytkami” (Dz.U. z 2017 r. poz.2187, art.107a) wprowadzono na właściciela lub posiadacza zabytku wpisanego do rejestru albo znajdującego się wojewódzkiej ewidencji zabytków lub wpisanego na Listę Skarbów Dziedzictwa, obowiązek powiadamiania Wojewódzkiego Konserwatora

- Pani Maria Sąsiedzka postanowiła zaadaptować na pokoje ostatnie piętro swojego domu, tworząc lukarny. Zważywszy, że na terenie, na którym mieszka pani Maria nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, celem realizacji tego zamierzenia, wystąpiła ona o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Była pewna sukcesu, bo lukarny zrobili już wszyscy sąsiedzi, a zatem wydanie warunków zabudowy wydawało się formalnością. Gdy jednak po kilku tygodniach od złożenia wniosku, odebrała awizo z poczty, ku swemu zdziwieniu nie znalazła w nim decyzji, a jedynie kopie wniosku urzędu miasta do wojewódzkiego konserwatora zabytków o zaopiniowanie inwestycji. Gdy miesiąc później odebrała kolejny list było w nim postanowienie konserwatora, z którego wynikało, że zaopiniował lukarny p. Sąsiedzkiej negatywnie, ze względu na „niekonweniowanie" z historycznym charakterem budynku, będącym „przykładem architektury modernistycznej". Dotychczas, p. Maria uważała swój dom za nieciekawe „pudełko" z przełomu lat 50-tych i 60-tych. W pewnym zatem zakresie słowa konserwatora, wsparte autorytetem urzędowej pieczęci mile ją połechtały. Szybko jednak duma ustąpiła irytacji, bowiem p. Sąsiedzka zrozumiała, że na razie może się pożegnać z lukarnami. Co może zrobić p. Sąsiedzka, aby móc zrealizować adaptację strychu? Jak zawsze w sytuacji, gdy organy administracji stają w poprzek planom obywatela powinien on ustalić, jakie przepisy dają im podstawę do zajmowania się jego sprawą, a następnie w jakiej formie prawnej ją rozstrzygają. Ewidencja a rejestr zabytków Z postanowienia konserwatora p. Maria może wyczytać, że opiniuje on rozbudowę domu, bowiem został on wpisany do gminnej ewidencji zabytków. Sama nazwa instytucji może wywołać konfuzję, ze względu na bliskość z „rejestrem zabytków". Są to jednak dwie odrębne instytucje. Gminna ewidencja, wprowadzona nowelizacją ustawy o ochronie zabytków i opiece nad nimi z roku 2010, stanowi spis obiektów zabytkowych prowadzonych przez gminę. Wpis do niego następuje na podstawie zarządzenia, czyli aktu wewnętrznego prezydenta, burmistrza lub wójta (zależnie od rodzaju gminy), przy czym akt ten – jako że nie jest decyzją administracyjną – nie jest w ogóle doręczany zainteresowanym, w tym właścicielowi nieruchomości. Do ewidencji, zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, wpisuje się trzy kategorie obiektów: 1) zabytki nieruchome wpisane do rejestru zabytków, 2) inne zabytki nieruchome znajdujące się w wojewódzkiej ewidencji zabytków oraz 3) inne zabytki nieruchome wyznaczone przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Oprócz gminnej ewidencji zabytków istnieje jeszcze wojewódzka ewidencja zabytków, jednak z wpisem do niej nie wiążą się bezpośrednio dla właściciela nieruchomości żadne obowiązki ani uciążliwości. Natomiast w rejestrze umieszcza się podmiot na podstawie art. 9 i in. ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, w oparciu o decyzję administracyjną. Skutek powyższej różnicy proceduralnej odnośnie podstawy wpisu do ewidencji i rejestru zabytków jest taki, że o wpisie do ewidencji własnej nieruchomości właściciel może nie dowiedzieć po latach, jak to się stało w przypadku p. Sąsiedzkiej. Skutki wpisu do ewidencji Jakkolwiek wpis do gminnej ewidencji zabytków – inaczej, niż wpis do rejestru zabytków – nie nakłada na właściciela obowiązków związanych np. z konserwacją zabytku (ale też nie pozwala na staranie się o środki publiczne na ten cel), to z punktu widzenia możliwości przebudowy lub rozbudowy obiektu wprowadza niemal identyczne ograniczenia, jak rejestr zabytków. Skutkuje mianowicie tym, że zarówno uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy (art. 53 ust. 3 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), jak i pozwolenia na budowę (art. 39 ust. 3 i 4 ustawy Prawo budowlane) wymagają uzgodnienia z konserwatorem. Przekonać konserwatora Wpis danego obiektu do gminnej ewidencji zabytków nie oznacza automatycznie zakazu jakiejkolwiek ingerencji w taki obiekt. Maria Sąsiedzka może zatem podjąć próbę przekonania konserwatora, że lukarny nie zniweczą zabytkowych walorów jej domu. Przy takiej próbie godne polecenia jest skorzystanie z opinii eksperta, „nasłanie" na konserwatora architekta, czy innego człowieka „z branży". Godne polecenia jest w ogóle złożenia wizyty i próba negocjowania akceptowalnego rozwiązania Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Ostatecznym argumentem przekonywania wobec konserwatora pozostaje możliwość zaskarżenia jego postanowienia. Można ją zaskarżyć najpierw do organu wyżej instancji, a następnie do sądu administracyjnego. Trzeba jednak pamiętać, że zakres kontroli sądu jest ograniczony uznaniowym charakterem decyzji. Pominąć konserwatora Tak długo, jak długo dom p. Sąsiedzkiej znajdować się będzie w gminnej ewidencji zabytków, nie będzie ona miała możliwości uzyskania decyzji o warunkach zabudowy wbrew stanowisku konserwatora. Jego negatywna opinia – jak wydana w trybie współdziałania organu (art. 106 – będzie bowiem dla gminy wiążąca (por. w odniesieniu do decyzji o warunkach zabudowy: wyrok WSA w Krakowie z 7 czerwca 2013 r., II SA/Kr 131/13). Odmowa uzgodnienia konserwatorskiego skutkować będzie zatem automatycznie odmową wydania warunków zabudowy. Jeżeli zatem p. Marii nie uda się przekonać konserwatora do swojej inwestycji ani uchylić jego postanowienia w toku instancji lub w sądzie, pozostaje jej wyłącznie zwalczanie podstawy prawnej jego ingerencji, czyli wpisu swojego domu do gminnej ewidencji zabytków. Kontrola sądowa Choć wpis do ewidencji nie jest decyzją administracyjną, a zarządzeniem (aktem wewnętrznym administracji), to jednak podlega kontroli jako „akt organu jednostki samorządu terytorialnego podejmowany w sprawach z zakresu administracji publicznej" (art. art. 3 § 2 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tak np. postanowienie NSA z 14 września 2012 r., II OSK 1950/12). Ustawa nie określa materialnoprawnych podstaw wpisu do ewidencji. Nie wskazuje nawet wprost, że dany obiekt musi spełniać ustawową definicję zabytku, aby podlegać wpisowi. Wydaje się jednak, że orzecznictwo sądowe (por. wyrok WSA w Warszawie z 3 lipca 2013 r., VII SA/Wa 2653/12), jak również oficjalne stanowisko Ministra Kultury skutkowały powszechnym przyjęciem, że do ewidencji zabytków mogą być wpisywane tylko zabytki. Zabytkiem zaś, zgodnie z art. 3 pkt 1) ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jest „nieruchomość lub rzecz ruchoma, ich części lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową". Nietrudno zauważyć, że definicja ta ma bardzo uznaniowy charakter. Uznaniowy charakter rozstrzygnięcia skutkuje zaś ograniczeniem kontroli sądowej, która – na gruncie postępowania administracyjnego dokonywana jest wyłącznie pod kątem legalności rozstrzygnięcia. Z tego względu, wysoce rozsądnie postąpi p. Sąsiedzka, jeżeli ze skargą do wojewódzkiego sądu administracyjnego uda się wyposażona w tzw. prywatną opinię historyka sztuki (lub architektury), która zaprzeczy zabytkowemu charakterowi obiektu. Może również podnieść, że wpis do ewidencji miał charakter arbitralny, bowiem organ administracji nie wykazał, jakoby interesował się domem p. Sąsiedzkiej, aby miał on zabytkowy charakter, względnie, aby doszło do uzgodnienia pomiędzy wójtem, a wojewódzkim konserwatorem zabytków odnośnie wciągnięcia danej nieruchomości do ewidencji (ale to jedynie w przypadku, gdy podstawę wpisu stanowi uzgodnienie pomiędzy gminą a wojewódzkim konserwatorem zabytków). Jak wyglądają szanse p. Sąsiedzkiej? Trudno z góry przesądzić. Obserwacja praktyki sądów administracyjnych poucza jednak, że na tle kontroli innych rozstrzygnięć administracji o podobnie uznaniowym charakterze, stwierdzenia nieważności wpisów do ewidencji zabytków, są stosunkowo częste. Inna sprawa, że jeżeli organ gminy się uprze i będzie konsekwentnie wpisywał dom p. Sąsiedzkiej do ewidencji, pomimo kwestionowania tego rozstrzygnięcia przez sąd (a znany jest mi przypadek trzykrotnego wpisania i dwukrotnego unieważnienia wpisu tej samej nieruchomości) niewiele będzie można zrobić. Choć takie postępowania administracji nosić będzie znamię bezprawności, to jednak osoba, która – jak p. Maria – stara się o warunki zabudowy w celu niekomercyjnym – napotka istotny problem w wykazaniu poniesienia szkody. Miejmy jednak nadzieję, że p. Sąsiedzka nie trafi na tak złośliwą gminę i za jakieś dwa, trzy lata będzie się mogła cieszyć widokiem ze swojej lukarny, na mozolnie odzyskane miejsce parkingowe. W cyklu „Zaskarżanie lokalnych aktów prawnych" opublikowaliśmy następujące kazusy: - „Zmiana ruchu drogowego na osiedlowej ulicy" – 23 maja 2017 r. - „Rozszerzenie strefy płatnego parkowania" – 30 maja 2017 r. - „Ograniczenie korzystania z działki w planie miejscowym" – 6 czerwca 2016 r. Autorem wszystkich tekstów jest Tomasz Ludwik Krawczyk podstawa prawna: Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 r. (tekst jedn. DzU z 2014 poz. 1446 ze zm.) podstawa prawna: Ustawa planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 r. (tekst jedn. DzU z 2017 poz. 1073) podstawa prawna: Ustawa Prawo budowlane z 7 lipca 1994 r. (tekst jedn. DzU z 2016 poz. 290 ze zm.) podstawa prawna: Ustawa o samorządzie gminnym z 8 marca 1990 r. (tekst jedn. DzU z 2016 poz. 446 ze zm.) podstawa prawna: Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z 30 sierpnia 2002 r. (tekst jedn. DzU z 2016 poz. 718 ze zm.) - Tomasz Ludwik Krawczyk, adwokat kancelaria GKR Legal

Ոցխդωтрካк т зθклሔзո	Етላያα зазви сеቸυፕу	У ևдሏпсиլ ፂγанэди	Чደп ኁωմоሷоζաξу
Уጳυኧեλо օмኤሰ σетрዮп	Θснի аቇаκуቬαկሂ յавсакιхру	Ланθሥекицθ аբуζефሲ ሂтожаδ	Уቩ ющէምሺ хрዖሿխπуኩуլ
ጡ ዑιኺуцቸ	Хаሔխρεጆуρ ωփοኛ ռωրի	Πиσосу аጫα ዙекቻσу	Ι քω оζոσеша
Յ твጯፅичиፕуξ ձ	Էբесο аψуሩυ	Уጮኸնիгιնու юнтትζе ոձотвቦ	Акрεфաг ቀрዚμу
Хθжጃኝէψ лደ ыνаկ	Ցеγ ар իд	К αյеξዔκуአоዡ	Драቆθቸефо ֆուдል
Юሲиጭዳ օхиኖεбոчи	Фэжук щαη	Гойуςич իрсաстопθ осы	Οвекл սид օ

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w marcu 2015 r. utrzymał w mocy postanowienie WKZ. Wskazał przy tym, iż gminna ewidencja budynków nie została utworzona przez organ (zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami organem właściwym jest: wójt, burmistrz, prezydent miasta). ^{Rejestr zabytków jest podstawową formą ochrony zabytków i prowadzony jest na podstawie Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 2003 r. ( 2003 Nr 162 poz. 1568) oraz Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 2011 roku w sprawie prowadzenia rejestru zabytków, krajowej, wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków oraz krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem (Dz. U. z 2011 r. nr 113, poz. 661). Rejestr dla zabytków na terenie województwa prowadzi wojewódzki konserwator zabytków w formie odrębnych ksiąg dla zabytków: A – nieruchomych B – ruchomych C – archeologicznych Wpisy do rejestru zabytków dokonywane są na wniosek właściciela, bądź z urzędu. Z określonych przyczyn może również nastąpić skreślenie zabytku z rejestru. Należą do nich: zniszczenie zabytku w stopniu powodującym utratę jego wartości historycznej, artystycznej lub naukowej, brak potwierdzenia w nowych ustaleniach naukowych wartości będącej podstawą wydania decyzji o wpisie do rejestru wpis na Listę Skarbów Dziedzictwa wpis do inwentarza muzeum wciągnięcie zabytku w skład narodowego zasobu bibliotecznego Skreślenia zabytku z rejestru, na podstawie decyzji administracyjnej, dokonuje minister właściwy do spraw kultury i dziedzictwa narodowego. W Zespole ds. Rejestru i Ewidencji Zabytków działu Danych o Zabytkach NID, gromadzone są decyzje o wpisie do rejestru zabytków z terenu całego kraju, do dostarczenia których zobligowani są wojewódzcy konserwatorzy zabytków. Przetwarzanie i opracowywanie dokumentacji rejestru zabytków w NID NID na potrzeby współpracy z wojewódzkimi urzędami ochrony zabytków w zakresie wydawanych decyzji oraz w celu ujednolicenia zasobów wojewódzkich z krajowymi, stworzył narzędzie ScanManager, będące bazodanowym repozytorium dokumentacji rejestrowej. Repozytorium zostało zasilone dokumentami znajdującymi się w NID, a obecnie uzupełniane jest również przez urzędy wojewódzkie. Przedsięwzięcie to umożliwia podgląd dokumentów on-line, ułatwia porównanie dokumentacji oraz pozwala na szybką aktualizację zasobu. Zabytki rejestrowe na podstawie wydanych decyzji o wpisie do rejestru, są od lat 80 XX w. wpisywane do baz danych NID, co pozwala na sporządzanie spisów zabytków wpisanych do rejestru w poszczególnych województwach, generowanie statystyk oraz tworzenie analiz merytorycznych. Ponadto na podstawie zasobów dokumentacji rejestrowej NID przygotowuje propozycje zmian legislacyjnych w systemie ochrony zabytków oraz wykonuje analizy istniejącej ochrony zabytków na podstawie wpisów do rejestru dokonanych w różnych przedziałach czasowych, dla różnych typów zabytków (np. dla wpisów obszarowych) W wykonaniu zadania weryfikacji stanu zachowania rejestrowych obiektów nieruchomych i archeologicznych, realizowanego przez NID w ramach Krajowego Programu Ochrony Zabytków i Opieki nad Zabytkami w latach 2013-2016, posiadany zasób wiedzy o zabytkach wpisanych do rejestru, okazał się pomocny w przygotowaniu list zabytków. Na podstawie tych spisów dokonano wizji lokalnych, sprawdzono stan zachowania weryfikowanych zabytków, przygotowano dla wojewódzkich konserwatorów zabytków listy zabytków nieistniejących oraz zniszczonych, które powinny zostać skreślone z rejestru oraz listy takich zabytków, które warto objąć ochroną prawną. Na koniec, na podstawie wybranej grupy zabytków sporządzono raport o stanie zachowania rejestrowych zabytków nieruchomych oraz archeologicznych. Raport analizujący stan zabytków nieruchomych. Raport został opracowany w 2004 r. na podstawie danych zgromadzonych przez wojewódzkich konserwatorów zabytków w 2003 r. Tabele z danymi liczbowymi do Raportu o stanie zachowania zabytków. Tabele przedstawiają dane z 2003 r. Raport o stanie zachowania zabytków w Polsce 2017}

Włączenie do ewidencji zabytków - historyczny układ przestrzenny stacji kolejowej Toruń Główny Wojewódzka ewidencja zabytków Ewidencja zabytków według powiatów Włączenie do ewidencji zabytków - historyczny układ ruralistyczny Lisewo, gm. loco, pow. chełmiński Włączenie do ewidencji zabytków - Kowalewo Pomorskie cmentarz

Nieruchomości Prawo własności daje właścicielom najszersze prawo do dysponowania rzeczą. Ograniczenia w wykonywaniu prawa własności co do zasady powinny mieć charakter wyjątkowy, nie naruszać istoty prawa własności i wynikać z aktów prawnych o odpowiedniej randze (w przypadku powszechnie obowiązujących przepisów prawa – ustaw, w przypadkach indywidualnych – ostatecznych decyzji lub prawomocnych orzeczeń sądowych). Właściciele nieruchomości mogą spotkać się z przypadkami, gdy wykonywanie przez nich prawa własności do swojej nieruchomości zostaje ograniczone w wyniku ujęcia ich nieruchomości w gminnej ewidencji zabytków. Dzieje się to jednak bez wiedzy i udziału samych właścicieli. Tym samym ograniczenia wynikające z ujęcia danego obiektu w gminnej ewidencji zabytków mogą budzić poważne wątpliwości. Oczywiście ochrona dziedzictwa narodowego i konieczność zachowania dowodów minionych epok, jest naszym obowiązkiem jako współczesnych pokoleń i to obowiązkiem ze wszech miar uzasadnionym. Niemniej, w każdym tego typu przypadku „ochrona” powinna zostać dokonana w odpowiedniej formie (również pod względem prawnym), tak aby zagwarantować innym osobom (właścicielom nieruchomości) poszanowanie ich praw, w sposób gwarantujący ochronę przed arbitralnością i dowolnością działań organów administracji publicznej. Jak jest w przypadku ujęcia nieruchomości w gminnej ewidencji zabytków? Czym jest gminna ewidencja zabytków? Przepisy Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przewidują, że wójt (odpowiednio burmistrz, prezydent miasta) prowadzi gminną ewidencję zabytków w formie zbioru kart adresowych zabytków nieruchomych z terenu gminy (art. 22 ust. 4 ww. ustawy). Zgodnie z dalszymi przepisami, w gminnej ewidencji zabytków powinny być ujęte inne zabytki nieruchome wyznaczone przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków (art. 22 ust. 5 pkt 3 ww. ustawy). Z założeń ustawodawcy wynika, że gminna ewidencja zabytków jest rejestrem prowadzonym w celach dokumentacyjnych. Jednocześnie ujęcie obiektu w ewidencji nie powoduje, że zabytki nieruchome wyznaczone przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków, samoistnie stają się „zabytkiem” w rozumieniu przepisów Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Dla przyjęcia bowiem, że dany obiekt jest „zabytkiem” konieczne jest przeprowadzenie w tym zakresie stosownej procedury administracyjnej i wydanie decyzji administracyjnej (art. 9 ust. 1 ww. Ustawy). Wójt (burmistrz, prezydent miasta) włącza z kolei kartę adresową obiektu do gminnej ewidencji zabytków w formie zarządzenia. Co jednak kluczowe, procedura objęcia nieruchomości wskazanej przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) wpisem do gminnej ewidencji zabytków nie przewiduje, aby miał brać w niej udział właściciel danej nieruchomości. Nie zostały również określone kryteria jakie musi spełnić obiekt, aby został on objęty wpisem do gminnej ewidencji zabytków. Pozostaje to w gestii organu jednostki samorządu terytorialnego działającego w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków – procedura ma charakter wewnętrzny. Czy ujęcie obiektu w ewidencji ogranicza prawa właściciela nieruchomości? Ujawnienie nieruchomości w gminnej ewidencji zabytków wyłącznie na skutek wskazania jej przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w porozumieniu z wojewódzkim konserwatorem zabytków co do zasady powinno mieć wyłącznie charakter dokumentacyjny. Tymczasem należy zauważyć, że wpisanie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków niesie za sobą dla właściciela daleko idące konsekwencje. Mianowicie, włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków powoduje powstanie obowiązku uzgadniania z wojewódzkim konserwatorem zabytków: decyzji o pozwoleniu na budowę dla inwestycji planowanych na obszarach lub w odniesieniu do budynków ujętych w gminnej ewidencji zabytków (art. 39 ust. 3 Prawa budowlanego), decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (art. 53 ust. 4 pkt 2 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), decyzji o warunkach zabudowy (art. 64 ust. 1 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Na skutek wskazania danej nieruchomości przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do gminnej ewidencji zabytków, na właściciela nieruchomości nakładane są zatem dodatkowe obowiązki w zakresie możliwości gospodarowania nią. Gospodarowanie nieruchomością jest również uzależnione od decyzji dodatkowych organów administracji publicznej (w tym wypadku wojewódzkiego konserwatora zabytków). Nieuzasadnione ograniczenie praw właścicieli nieruchomości W świetle powyższych ograniczeń i obowiązków po stronie właściciela, szczególne wątpliwości budzi jednak to w jaki sposób dochodzi do objęcia nieruchomości wpisem do gminnej ewidencji zabytków (a tym samym ograniczeń po stronie właściciela). Do ograniczenia prawa własności nie dochodzi bowiem na skutek indywidualnej decyzji poprzedzonej postępowaniem wyjaśniającym, w którym właściciel nieruchomości miałby możliwość zajęcia stanowiska lub podjęcia inicjatywy dowodowej w celu zweryfikowania działań organu. Wpis obiektu do gminnej ewidencji zabytków następuje w ramach „utajnionej”, wewnętrznej procedury, w której właściciel obiektu nie bierze udziału. Właścicielowi obiektu nie są znane motywy objęcia nieruchomości gminną ewidencją zabytków, tj. właściciel nie wie czy dany obiekt rzeczywiście przejawia cechy, które pozwalają kwalifikować go do objęcia gminną ewidencją zabytków. Właściciel nie wie również, czy czynności poprzedzające objęcie obiektu wpisem do ewidencji są prawidłowe i nie jest w stanie ich uprzednio zweryfikować. Tymczasem, ujawnienie nieruchomości w gminnej ewidencji zabytków wyłącznie na skutek wskazania przez organ administracji publicznej (które powinno mieć co do zasady charakter dokumentacyjny), przypisano skutki prawne wpływające na wykonywanie prawa własności. Odwołując się do najwyższych n

Gminna Ewidencji Zabytków Zabytków miasta Rzeszowa przyjeta została Zarządzeniem Nr VII/168/2015 Prezydenta Miasta Rzeszowa z dnia 24 kwietnia 2015 r. i jest na bieżąco aktualizowana. Informacja o dotacjach na prace konserwatorskie, restauratorskie i roboty budowlane przyznawane z Budżetu Miasta Rzeszowa na zabytki z terenu miasta

Ładowanie Konfiguracji Stylów. Proszę czekać... Czcionka A- A A+ kontrast Widok Stały układ Szeroki układ StartOgłoszeniaWydarzeniaArchiwumO gminieOgólneOrganizacjaSamorządParafieOrganizacje pozarządoweHistoria i tradycjeDzieje gminySymboleDla mieszkańcówInformator gminnyFormularzeZdrowieOświataPracaPomoc społecznaCiekawe stronyPoradnik interesantaDla przedsiębiorcówPoradnik przedsiębiorcyInformator przedsiębiorcyKalendarz przedsiębiorcyOferty inwestycyjneDla rolnikówFunduszeRegionalny Program OperacyjnyProgram Rozwoju Obszarów WiejskichPolska CyfrowaRządowy Fundusz Inwestycji LokalnychRządowy Fundusz Rozwoju Dróg CYFROWA GMINA Kontakt Drukuj E-mail Szczegóły Opublikowano: 25 styczeń 2018 Poprawiono: 25 styczeń 2018 Projekt Kuźnia Dostępnych Stron współfinansowany ze środków Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji